Zaryzykować i spróbować jeszcze raz? czy lepiej sobie odpuścić i zapomnieć o Nim? Najgorsze jest jednak to że pomimo, iż bardzo chcę o Nim zapomieć to tym bardziej o Nim myślę? Nie wyobrażam sobie nikogo innego do kogo mogłabym się przytulić i powiedzieć co do Niego czuję... Gdyby On zrobił choć jeden krok...gest... gdybym tylko wiedziała czy to ma sens.
...i pozwól mi, że będę Cię po cichu kochać... bo jesteś dla mnie pierwszym lepszym: pierwszym - którego naprawdę kocham i lepszym: od całej reszty... Nigdy nie odważę się by Ci to powiedzieć...że zawsze jesteś głównym bohaterem moich myśli. Nie powiem, bo wiem, że to wszystko i tak nie ma sensu. Zrobiłam już tak wiele by Cię lepiej poznac...próbowałam a Ty nic. Cisza.
Chciałabym by istniało coś takiego jak wechikuł czasu. Wtedy nie wahając się zapukałabym do Twych drzwi i powiedziała co do Ciebie czuję już od ponad roku...ehhh Ponad rok...czas ucieka coraz szybciej...za dwa miesiące wyjadę w swoje strony... może wtedy gdy nie będę Cię tam spotykać uda mi się o Tobie zapomnieć... Nawet teraz, gdy to piszę wiem, że mi się nie uda...bo stałeś się moją obsesją. Przez rok nie myślę o nikim innym tylko o Tobie. Nawet gdy nawiązywałam znajomość z innymi, z góry wiedziałam, że nic z tego nie będzie, bo wciąż Ty siedzisz w mojej głowie.
Więc co ja mam zrobić? Już nawet próbowałam wymazać Cię z mojego świata ale wciąż słyszę wszędzie Twoje imię...i nawet częściej niż wtedy, gdy o Tobie myślałam. Gdy zaglądam przez okno za chwilę pojawiasz się Ty... co prawda widzię Cię tylko przez kilka sekund jak wchodzisz lub wychodzisz ze swojego akademika ale dlaczego akurat w tym krótkim momencie to jesteś Ty?
Świat nie pozwala mi o Tobie zapomnieć...i nie wiem czy to jakiś znak czy tylko moje chore złudzenia.